"Het is een concept", zei ze tegen me.
Om mijn werk te doen was ik in het kantoorpand zomaar aan een lange tafel gaan zitten, en zat naast degene die verantwoordelijk was voor de inrichting van het gebouw. We raakten in gesprek.
"We hebben het gebouw verdeeld in sectoren, met grote open gedeeltes om in te werken met je team", zei ze.
"Als je een vergadering hebt pak je je laptop op en gaat naar je meeting-room. Jouw plaats kan dan worden gebruikt door een ander."
Dat klonk flexibel. En dynamisch
"En niet overal staan afvalbakken, je moet echt van je bureau weg en naar een centrale bak om wat weg te gooien. Daar ontmoet je collega’s. Voor een praatje."
Dat klonk gezond. Sociaal ook.
Het concept hield natuurlijk meer in dan dat, maar ik moest vooral hierover later nog eens goed nadenken.
Het klinkt leuk, maar ook wel als wishfull thinking.
Want heeft ze wel genoeg geluisterd naar de klant, de werknemers dus?
In onderzoeken lees ik namelijk dat die geen kantoortuin willen, te veel herrie. Ze willen rustig kunnen werken, meer niet. Geen poespas.
En als ze willen socializen dan spreken ze af in de coffee bar.
Dat hoeft niet geforceerd.
Ik vind dat eigenlijk best eigenaardig, het heeft allemaal geld gekost en de interne klant krijgt niet wat hij wil.
Stel je eens voor dat je dat met je echte klanten zou doen, dat zou een vreemde situatie opleveren. De monteur levert dan jouw pakketje altijd af bij de buren, en doet een briefje bij jou in de bus waarop staat:
Wij hebben uw pakketje afgeleverd bij uw buren. Dat doen wij altijd zo. Als u uw pakketje ophaalt heeft u weer eens contact met uw buren. Voor een praatje of misschien een afspraak voor een bakje koffie.
Wij brengen mensen bij elkaar.
Vriendelijke groet,
Uw leverancier
Nu ik dit zo opschrijf is het eigenlijk niet eens zo’n gek plan. Voor een concept.
Ik zal eens een marketeer aan zijn jas trekken om mijn idee te pitchen.
